Do niedawna była to jedna z najgroźniejszych chorób grzybowych pszenicy. Z silnie porażonych plantacji uzyskiwano plon niższy o 40—60%. Dzięki powszechnemu stosowaniu zapraw nasiennych jej szkodliwość jest obecnie niewielka, niemniej jednak jest to nadal bardzo groźna choroba pszenicy, spotykana czasem w dość dużym nasileniu w gospodarstwach o niskim poziomie agrotechniki, nie stosujących zaprawiania nasion. Porażone rośliny odznaczają się już przed fazą kłoszenia zielono sinym zabarwieniem, ciemniejszym niż u roślin zdrowych. W fazie kłoszenia kłoski roślin chorych odstają od osadki, mają rozwarte plewy i plewki. Podczas dojrzewania porażone kłosy nie pochylają się, lecz sterczą pionowo, a wszystkie ich ziarniaki są martwe, brunatne, pękate i wypełnione brunatną masą zarodników, początkowo mazistą, później pylistą, o charakterystycznym zapachu przypominającym zapach śledzia. Porażone rośliny mają przeważnie źdźbła krótsze od zdrowych i pozostają dłużej zielone. W porażonym ziarnie pozostaje nie zniszczona tylko okrywa owocowo nasienna, która jest bardzo krucha i łatwo pęka podczas młocki. Wówczas uwolnione zarodniki osiadają na zdrowym ziarnie.
Zapobieganie i zwalczanie
Najbardziej skuteczne jest chemiczne zaprawianie nasion. W tym celu używa się Zaprawy Oxafun T (200 g/100 kg nasion), Zaprawy nasiennej T (300 g/100 kg), Zaprawy nasiennej T zawiesinowej (200 g/100 kg + 0,8 1 wody), Alentisanu 30 (100 ml/100 kg + 2 1 wody), Baytan (200 g/100 kg) lub Zaprawy Funaben T (200 g/100 kg). Zasady i terminy chemicznego zaprawiania są identyczne jak przy zaprawianiu jęczmienia.
Najnowsze komentarze