
Ze względu na wielkość powodowanych w niektórych latach szkód ta grzybowa choroba ziemniaka należy do groźniejszych. Niszcząc przedwcześnie liście obniża plon bulw, a zakażając bulwy zarówno w okresie wegetacji, jak i zbioru przyczynia się często do ich masowego gnicia podczas przechowywania. Pierwsze objawy prażnia występują zawsze na dolnych liściach w postaci nieregularnych, żółtobrunatnych plam na wierzchołku i brzegach liści. Plamy stopniowo powiększają się i w sprzyjających warunkach wilgotności pokrywają całe blaszki liściowe. Podczas wilgotnej pogody na dolnej stronie porażonych liści, na brzegach plam, pojawia się biały, delikatny nalot — zarodnikowanie grzyba. W okresach deszczowych choroba rozprzestrzenia się bardzo szybko i w ciągu kilku dni może opanować całą plantację, która ma wygląd spalonej. Podczas słonecznej i suchej pogody rozwój choroby ulega zahamowaniu. Najintensywniejszy rozwój zarazy obserwuje się w naszych warunkach zwykle w drugiej połowie lata. Zarodniki grzyba spłukiwane z liści przez deszcz dostają się do gleby, gdzie zakażają bulwy. Przykrywanie wykopanych bulw porażonymi łętami jest również przyczyną zakażenia. Na bulwach powstają nieco wgłębione, szarosine plamy różnej wielkości. Miąższ bulw w miejscu plam brunatnieje. Bulwy takie są w czasie przechowywania porażane przez bakterie i grzyby, które powodują gnicie.
Najnowsze komentarze