Pędruś koniczynowiec
Chrząszcz ma ciało kształtu gruszkowatego, długości 3—3,5 mm, barwy czarnej, i długi, walcowaty ryjek. Larwa jest biała z ciemnobrązową głową, kabłąkowato zgięta. Zimują chrząszcze w ściółce i innych kryjówkach. Na plantacje koniczyny czerwonej przylatują wczesną wiosną i żywią się młodymi listkami, wygryzając w nich drobne, okrągłe otworki. Samice składają jaja w zielone pąki kwiatostanowe. Wylęgłe larwy żerują wewnątrz kwiatostanów niszcząc poszczególne kwiatki. Jedna larwa może zniszczyć 9—15 kwiatków. Przępoczwarcza się w kwiatostanie, po czym wychodzą chrząszcze następnego pokolenia. Opanowane kwiatostany wcześniej brunatnieją i zasychają, a silniej uszkodzone rozpadają się. W ciągu roku rozwijają się dwa pokolenia szkodnika. Na plantacjach koniczyny występuje kilka innych gatunków, jak pędruś czarnoudek, pędruś łodygowiec, pędruś zieleniak i inne, mające mniejsze znaczenie gospodarcze. Zapobieganie i zwalczanie. Należy kosić pierwszy odrost w fazie pąków kwiatostanowych lub na początku kwitnienia i zaraz zbierać z pola. Zabiegi chemiczne przeprowadza się wyłącznie na plantacjach nasiennych. Rośliny opryskuje się bezpośrednio po zbiorze pierwszego pokosu jednym z następujących preparatów: Karbatox zawiesinowy 75 (1,8 kg/ha)
Najnowsze komentarze